Τρίτη 26 Απριλίου 2011

Στο κουτί της Πανδώρας


Η εικαζόμενη συναίνεση αποτελεί κατάκτηση ώριμων και ανεπτυγμένων κοινωνιών, στις οποίες οι δημοκρατικοί θεσμοί λειτουργούν και οι πολίτες εμπιστεύονται το κράτος. Το αν η ελληνική κοινωνία έχει φτάσει σε εκείνο το επίπεδο ωριμότητας που επιτρέπει την εφαρμογή ενός τέτοιου μέτρου είναι αμφίβολο. Σίγουρα δεν είμαστε Σουηδία, αλλά ούτε Φιλιππίνες ή Πακιστάν. Η ευρωπαϊκή εμπειρία της εικαζόμενης συναίνεσης δείχνει πως η επιτυχία της βασίστηκε στους ζωντανούς θεσμούς, την εμπιστοσύνη στις δομές που εμπλέκονται στη λειτουργία του συστήματος υγείας και τον κοινωνικό έλεγχο.
Η έννοια της εικαζόμενης συναίνεσης δεν αφορά τόσο στη μετά θάνατον διαχείριση του σώματος όσο στον κοινωνικό αλτρουισμό, την αναγνώριση της αξίας της ζωής και τη βούληση συμπαράστασης στο συνάνθρωπο που πάσχει. Άλλωστε τι είναι αυτό που εμποδίζει τον οποιονδήποτε δεν τρέφει αισθήματα φιλαλληλίας να αρνηθεί τη δωρεά των οργάνων του μετά θάνατον, πέρα από τη συνείδησή του; Αν κάποιος έχει σημαντικούς θρησκευτικούς ή όποιους άλλους λόγους να αποφύγει τη μετά θάνατον δωρεά, λέτε να βαρεθεί να ασχοληθεί με αυτήν ή να ξεχάσει να δηλώσει την αντίρρηση του; Αν η σιωπή δε σημαίνει κατάφαση τότε γιατί θα πρέπει ντε και καλά να σημαίνει άρνηση; Γιατί είναι προτιμότερο να ζητούμε από έναν συγγενή που βρίσκεται έξω από την εντατική σε άθλια κατάσταση, να εικάσει περί των πεποιθήσεων του νεκρού ανθρώπου του; Ας αναλογιστούμε για λίγο το τεράστιο υπαρξιακό άχθος με το οποίο έρχεται αντιμέτωπος όποιος αποφασίζει να συντάξει τη διαθήκη του, πόσο μάλλον κάποιος που αποφασίζει να γίνει δωρητής σώματος. Γιατί να μην ελαφρύνουμε τους ώμους των αλτρουιστών; Γιατί να μην ανταλλάξουμε τον υπαρξιακό φόβο με την έλλογη συνείδηση; Γιατί είναι εντιμότερο να εικάσουμε πως ζούμε σε μια κοινωνία φοβισμένων μικρόψυχων, που τρέμουν στην ιδέα να θαφτούν χωρίς τα όργανά τους και όχι σε μια κοινωνία γενναιόδωρων αλτρουιστών που νοιάζονται για το συνάνθρωπό τους;
Δυστυχώς στην Ελλάδα το Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης έθεσε το θέμα υπό μορφή πυροτεχνήματος, χωρίς να έχει δημιουργήσει εκ των προτέρων τις αναγκαίες υποστηρικτικές δομές, ως όφειλε και χωρίς να έχει εμπλακεί στον απαραίτητο διάλογο με όλους τους αρμόδιους φορείς και την κοινωνία. Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με την εντελώς ακατάλληλη χρονική συγκυρία που επιλέχθηκε για να τεθεί άνωθεν ένα τόσο ευαίσθητο θέμα, εν μέσω κρίσης, είχαν σαν αποτέλεσμα η επίμαχη διάταξη να παρουσιαστεί στα μάτια του κόσμου ως στέρηση αυτοδιάθεσης και ελεύθερης βούλησης. Η παραπάνω επικοινωνιακή αποτυχία ενεργοποίησε αυτόματα τα πιο συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας μας, δίνοντας τροφή σε σενάρια συνομωσίας και ρίχνοντας νερό στο μύλο της ημιμάθειας και της στείρας άρνησης.
Μεταμοσχεύσεις και δωρεά οργάνων είναι έννοιες άρρηκτα δεμένες. Χωρίς μετά θάνατον δωρητές δεν είναι δυνατό να έχουμε μεταμοσχεύσεις. Είναι λοιπόν τουλάχιστον υποκριτικό να υποστηρίζουμε πως είμαστε υπέρ των μεταμοσχεύσεων όταν δεν είμαστε οι ίδιοι δωρητές σώματος. Αν η κοινωνία μας δεν είναι ακόμη ώριμη για την εικαζόμενη συναίνεση, τότε θα έπρεπε να βρεθεί κάποιος άλλος τρόπος να μας αφυπνίσει ώστε να λάβουμε όλοι θέση απέναντι στο πρόβλημα. Τι θα λέγατε αν μετά από μια εξαντλητική ενημερωτική εκστρατεία όλοι οι ενήλικοι Έλληνες καλούμασταν να λάβουμε θέση υπέρ ή κατά της μετά θάνατον δωρεάς οργάνων και των μεταμοσχεύσεων. Φυσικά, όσοι τάσσονταν κατά της δωρεάς οργάνων θα τάσσονταν αυτόματα και κατά των μεταμοσχεύσεων, οπότε και θα παραιτούνταν του δικαιώματός τους να λάβουν κάποιο μόσχευμα στο μέλλον. Ας αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας. Δεν είναι δυνατόν να έχουμε την απαίτηση από την κοινωνία να μας βρει μόσχευμα τη στιγμή που θα το χρειαστούμε, όταν εμείς οι ίδιοι δεν αποφασίζουμε το αυτονόητο, να θέσουμε τα όργανά μας στη διάθεσή της όταν δεν θα μας είναι πια χρήσιμα. Άλλωστε πεμπτουσία της κοινωνίας αποτελεί η προστασία των αδύναμων κρίκων της. Μόνο μια τέτοια κοινωνία θα μπορούσε να αποτελέσει το δίχτυ που θα κρατήσει όσους από εμάς πρόκειται να κινδυνεύσουν στο μέλλον.  

Κυριακή 10 Απριλίου 2011

Απάντηση στον Γιώργο Δελαστίκ


Γιώργος Δελαστίκ
(«Το έθνος» 4-3-2011)
Όλοι δωρητές οργάνων με το… ζόρι
Χωρίς... μάτια, καρδιά, νεφρά, συκώτι ή οποιοδήποτε άλλο όργανο θα παραλαμβάνουν εμβρόντητοι τη σορό αποθανόντος σε κρατικό ή ιδιωτικό νοσοκομείο στο άμεσο μέλλον οι εμβρόντητοι συγγενείς του, αν γίνει νόμος το νομοσχέδιο που πέρασε από το υπουργικό συμβούλιο και το οποίο η κυβέρνηση προωθεί προς ψήφιση. Εν πλήρει αγνοία τους, χωρίς να τους ρωτήσει κανείς για να πάρει την άδειά τους, οι γιατροί θα έχουν προχωρήσει κατά την αυθαίρετη κρίση τους σε... μεταμόσχευση όσων οργάνων του εκλιπόντος ασθενούς επιθυμούν! Θα τεμαχίζουν δηλαδή το πτώμα κατά τις ορέξεις και τις ανάγκες που υφίστανται κατά την άποψή τους, θα αφαιρούν τα χρήσιμα όργανα και ό,τι περισσεύει θα το παραδίδουν στους συγγενείς προς ταφή!
Αυτή η συμπεριφορά και δράση ανατριχιαστικής ιατρικής αυθαιρεσίας θα είναι απολύτως νομότυπη βάσει του νομοσχεδίου που προωθεί η κυβέρνηση Παπανδρέου.
Με ένα απαράδεκτο νομικό τέχνασμα, το εφεύρημα της «εικαζόμενης συναίνεσης» των πεθαμένων (!), η κυβέρνηση αποφάσισε να νομοθετήσει ότι όλοι οι Ελληνες κατατάσσονται αυτομάτως και αυθαιρέτως στην κατηγορία των... «δωρητών σώματος» - και τα έντεκα εκατομμύρια!
Η κυβέρνηση ορίζει δηλαδή ότι όλοι οι πολίτες αυτής της χώρας, από τη στιγμή της ενηλικίωσής τους, είναι δωρητές ανθρωπίνων οργάνων και μάλιστα χωρίς καθόλου να τους ρωτήσει!
Μόλις κάποιος πεθάνει δηλαδή το σώμα του ανήκει στο... κράτος, το οποίο διαχειρίζεται (και δυνάμει εμπορεύεται, προσθέτουμε εμείς) τα όργανά του κατά την απόλυτη βούλησή του! Δωρητές οργάνων με το ζόρι σε ένα κράτος που κανένας πολίτης δεν το εμπιστεύεται, βαθύτατα διεφθαρμένο και μισητό από τον κόσμο...
Μόνο όποιος υποβάλει δήλωση στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων, αφού προηγουμένως πάει και σε... συμβολαιογράφο (!) ή αστυνομική αρχή για να βεβαιώσει το γνήσιο της υπογραφής του, μπορεί να γλιτώσει μετά θάνατον αυτή τη μεταχείριση.
Πόσοι θα το κάνουν; Ουσιαστικά κανένας, το πολύ μερικές χιλιάδες, άντε δεκάδες χιλιάδες άτομα. Ούτε καν θα το μάθουν οι Ελληνες ότι θα υπάρχει τέτοιος νόμος, μέχρι να είναι πλέον πολύ αργά. Να υποστούν δηλαδή τις συνέπειές του στο περιβάλλον τους.
Είναι εξοργιστική η εξαπάτηση του πληθυσμού σε ένα τέτοιο θέμα. Πόσω μάλλον που ένας νόμος που βασίζεται στην «εικαζόμενη συναίνεση» των πεθαμένων, θα έχει τερατώδεις παρενέργειες στην εφαρμογή του στην πράξη. Η μετατροπή κάθε νεκρού Ελληνα σε πηγή οργάνων προς μεταμόσχευση θα δώσει αντικειμενικά ώθηση στα κυκλώματα εμπορίας ανθρωπίνων οργάνων.
Εξαγοράζοντας υπαλλήλους της υπηρεσίας διαχείρισης των τεράστιων πλέον ποσοτήτων ανθρωπίνων οργάνων προς μεταμόσχευση, τα κυκλώματα αυτά θα κατευθύνουν τα μοσχεύματα προς πελάτες τους που θα έχουν χρυσοπληρώσει και μάλιστα όχι μόνο στην Ελλάδα - θα κάνουν και... εξαγωγές σε πλούσιες χώρες του εξωτερικού, όπου φυσικά δεν ισχύουν τέτοιοι νόμοι!
Υπάρχουν ακόμη πιο φρικιαστικές δυνατότητες παρεκτροπών. Τα κυκλώματα αυτά να εξαγοράζουν κάποιους επίορκους γιατρούς, οι οποίοι να μην καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια διάσωσης π.χ. βαριά τραυματισμένων νέων σε τροχαία δυστυχήματα, να επέρχεται έτσι ο εγκεφαλικός θάνατος και το κύκλωμα να κατευθύνει τα όργανα του νεκρού προς πελάτες που τα έχουν ανάγκη και έχουν πληρώσει γι' αυτό.
Μέχρι στιγμής τέτοιοι κίνδυνοι δεν υπάρχουν, καθώς οι συγγενείς που θα δώσουν τη συγκατάθεσή τους για τη μεταμόσχευση θα έχουν και άμεση γνώση σε ποιον θα μεταμοσχευθούν τα όργανα του ανθρώπου που έχασαν. Αυτό περιορίζει δραστικά τις δυνατότητες δράσης των κυκλωμάτων εμπορίας ανθρωπίνων οργάνων.
Οσο για το γεγονός ότι ελάχιστο τμήμα του πληθυσμού (λιγότερο από το 1%) έχει δηλώσει αυτή τη στιγμή την επιθυμία του να είναι δωρητής οργάνων, αυτό αποτυπώνει τη βαθιά δυσπιστία των Ελλήνων προς τους κρατικούς και ιατρικούς θεσμούς που διαχειρίζονται τις μεταμοσχεύσεις.

ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ
Αλλο η πειθώ, άλλο η αρπαγή
Υπέροχη πράξη είναι η δωρεά οργάνων. Συγκλονιστική πράξη ανθρώπινου ψυχικού μεγαλείου συνιστά η μεταμόσχευση οργάνων από κάποιον που πέθανε σε άλλον που με τα όργανα αυτά θα ζήσει ή θα αλλάξει εκ βάθρων η ζωή του. Η ανείπωτη ευτυχία του ανθρώπου που με λαχτάρα περιμένει ένα μόσχευμα και το βρίσκει, ανυψώνει πραγματικά τους ανθρώπους. Αλλο πράγμα όμως είναι μια επίμονη, επίπονη, μακροχρόνια εκστρατεία διαφώτισης και πειθούς του κόσμου ώστε ει δυνατόν όλοι σχεδόν οι Ελληνες να γίνουν οικειοθελώς δωρητές οργάνων συναισθανόμενοι το μεγαλείο της πράξης τους και εντελώς άλλο πράγμα η βίαιη αρπαγή των οργάνων που προωθεί η κυβέρνηση.

@


Η Απάντησή μας

Αγαπητέ κ. Δελαστίκ,
ανήσυχοι διαβάσαμε στο Έθνος της 4ης Απριλίου το σχετικό με τη δωρεά οργάνων άρθρο σας με το οποίο καταφέρεστε σφόδρα εναντίον του προσχεδίου νόμου για τις μεταμοσχεύσεις και τη δωρεά οργάνων που ετοιμάζει το Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Αναγνωρίζοντας το σημαντικό δημοσιογραφικό σας έργο θα θέλαμε κατ’ αρχάς να σας ευχαριστήσουμε για τη συμμετοχή σας στον κοινωνικό διάλογο για το νέο νομοσχέδιο που μόλις ξεκίνησε. Κι εμείς άλλωστε μοιραζόμαστε πολλές από τις επιφυλάξεις σας σχετικά με την εικαζόμενη συναίνεση. Φοβόμαστε ωστόσο πως οι ιδιαίτερα υψηλοί τόνοι εναντίον της και τα εν πολλοίς αυθαίρετα συμπεράσματα για το που τελικά αυτή θα οδηγήσει την κοινωνία μας, ζημιώνουν σημαντικά τον ευαίσθητο χώρο των μεταμοσχεύσεων στη χώρα μας.
Νομίζουμε πως οι απόψεις σας για γιατρούς που τεμαχίζουν πτώματα κατά τις ορέξεις τους είναι άδικες για ανθρώπους που, πολλές φορές κάτω από αντίξοες συνθήκες ασχολήθηκαν με τον ευαίσθητο χώρο των μεταμοσχεύσεων, θυσιάζοντας την προσωπική τους ζωή και όχι μόνον. Μιλάτε για ανατριχιαστική ιατρική αυθαιρεσία όταν στο προσχέδιο η αφαίρεση οργάνων από θανόντα δότη γίνεται υπό την προϋπόθεση του σεβασμού στο σώμα του νεκρού, ενώ λαμβάνεται ειδική μέριμνα και για την αποκατάσταση της εικόνας του.
Στο άρθρο σας αναφέρεστε στην εικαζόμενη συναίνεση ως εφεύρημα και απαράδεκτο νομικό τέχνασμα. Αν όμως η σιωπή μας δεν ερμηνεύεται ως συναίνεση, τότε γιατί θα πρέπει να εικάσουμε ότι σημαίνει την άρνησή μας να προσφέρουμε τα όργανά μας μετά θάνατον; Μήπως η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση; Μιλάτε για «δωρητές οργάνων με το ζόρι», όταν ο καθένας μας, ανά πάσα στιγμή, με μια απλή δήλωση που αποστέλλει στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων μπορεί να άρει τη συναίνεσή του στη μετά θάνατον δωρεά. Τι είναι αυτό που εμποδίζει τον οποιονδήποτε δεν τρέφει αισθήματα φιλαλληλίας να αρνηθεί τη δωρεά των οργάνων του μετά θάνατον, πέρα από τη συνείδησή του; Αν κάποιος έχει σημαντικούς λόγους να αποφύγει τη μετά θάνατον δωρεά, λέτε να βαρεθεί να ασχοληθεί με αυτήν ή να ξεχάσει να δηλώσει την αντίρρηση του; Αν η σιωπή δε σημαίνει κατάφαση τότε γιατί θα πρέπει ντε και καλά να σημαίνει άρνηση; Γιατί είναι ποιο έντιμο να ζητούμε από έναν συγγενή που βρίσκεται έξω από την εντατική σε άθλια κατάσταση, να εικάσει περί των πεποιθήσεων του νεκρού ανθρώπου του;
Θα συμφωνήσουμε μαζί σας πως το σημερινό ελληνικό κράτος δεν εμπνέει αισθήματα εμπιστοσύνης και θεωρείται διεφθαρμένο από τον κόσμο. Ας μη σπεύσουμε όμως να βγάλουμε βιαστικά συμπεράσματα για επίορκους γιατρούς, εξαγορασμένους υπαλλήλους και κυκλώματα εμπορίας ανθρωπίνων οργάνων. Κάτι τέτοιο πιστεύουμε πως θα αδικούσε τους γιατρούς του χώρου που μέχρι σήμερα λειτουργούν υποδειγματικά. Ας μην πληρώσουν οι πάσχοντες με τη ζωή τους την αναξιοπιστία του ελληνικού κράτους. Μπορεί η Ελλάδα να μην είναι Σουηδία, αλλά υπόκειται στους ίδιους ευρωπαϊκούς θεσμούς με αυτήν και δεν είναι ούτε Φιλιππίνες, ούτε Πακιστάν. Αντίθετα μάλιστα με ότι νομίζετε, τυχόν αύξηση του αριθμού των μοσχευμάτων στη χώρα μας θα αποτελούσε σοβαρό πλήγμα για τα παράνομα κυκλώματα εμπορίας οργάνων που δραστηριοποιούνται σε χώρες του τρίτου κόσμου. Να επισημάνουμε επίσης πως οι συγγενείς που αποφασίζουν να δώσουν τη συγκατάθεσή τους για μεταμόσχευση των οργάνων του ανθρώπου που έχασαν δε γνωρίζουν κατά κανόνα την ταυτότητα του λήπτη, όπως κακώς νομίζετε. Επομένως, το επιχείρημα σας πως η συγκατάθεσή των συγγενών θα μπορούσε να περιορίσει τις δυνατότητες δράσης τυχόν κυκλωμάτων εμπορίας ανθρωπίνων οργάνων, καθίσταται έωλο.  
Συμφωνούμε απόλυτα μαζί σας πως υπάρχει τεράστια ανάγκη ενημέρωσης του κοινού σχετικά με τις μεταμοσχεύσεις και την έννοια της εικαζόμενης συναίνεσης και σας καλούμε να συμβάλλετε σε αυτό. Ας κρατήσουμε όμως τη ψυχραιμία μας και ας τοποθετηθούμε υπεύθυνα στο θέμα. Επιθυμία μας είναι η δημοσίευση του προσχεδίου νόμου να αποτελέσει ευκαιρία ενημέρωσης και προβληματισμού γύρω από τις μεταμοσχεύσεις, ώστε η κοινωνία να αντιληφθεί τη μεγάλη σημασία τους για ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού που υποφέρει και καθημερινά αναμετριέται με τον θάνατο. Δε νομίζουμε ότι υπάρχει από κανένα μας διάθεση για εξαπάτηση του κόσμου. Άλλωστε είμαστε όλοι μέλη της ίδιας κοινωνίας κι αυτός που θα έχει αύριο ανάγκη από ένα όργανο μπορεί να είναι ο γείτονάς μας, ο πατέρας μας ή ο γιός μας. Γι’ αυτό πιστεύουμε πως η εικαζόμενη συναίνεση δεν θα πρέπει να τεθεί εκ των άνω, αλλά να αποτελέσει ώριμη κατάκτηση της κοινωνίας που θα προκύψει από συμμετοχικές διαδικασίες, μετά από εξαντλητικό διάλογο και σε βάθος ενημέρωση όλων των συνιστωσών.
Ας δούμε λοιπόν το νέο προσχέδιο νόμου ως μια ευκαιρία να αποδείξουμε πως δε ζούμε σε μια κοινωνία φοβισμένων μικρόψυχων που τρέμουν στην ιδέα να θαφτούν χωρίς τα όργανά τους, αλλά σε μια κοινωνία γενναιόδωρων αλτρουιστών που νοιάζονται για το συνάνθρωπό τους που πάσχει. Ας αναλογιστούμε για λίγο το τεράστιο υπαρξιακό άχθος με το οποίο έρχεται αντιμέτωπος όποιος σκέφτεται να δωρίσει τα όργανά του μετά θάνατον κι ας προσπαθήσουμε να ελαφρύνουμε τους ώμους του. Ας αναρωτηθούμε μήπως τελικά δεν είναι και τόσο κακή ιδέα το να ανταλλάξουμε τον υπαρξιακό φόβο με την έλλογη συνείδηση κι ας συμμετάσχουμε όλοι ενεργά στο διάλογο που μόλις ξεκίνησε.

Η απάντηση του Συλλόγου Νεφροπαθων στο άρθρο του κύριου Θεοδωρίδη

Αγγελιοφόρος της Κυριακής - Περί Δωρεάς


  Του Πάνου Θεοδωρίδη
(Αγγελιοφόρος 3-3-2011)

Ο νόμος που ετοιμάζουν προβλέπει, λέει, αν δε δηλώσεις διαφορετικά, να θεωρείται πως επιθυμείς να χαρίσεις τα όργανά σου. Επειδή υπάρχουν πολλοί λήπτες, λίγοι δότες οργάνων. Καταλαβαίνω το νόημα αυτής της καταναγκαστικής φιλαλληλίας, αλλά ο σεβασμός στους νεκρούς σημαίνει πολλά περισσότερα για το δικό μου το μυαλό. Πρέπει να ισχύει το αντίθετο, που είναι δίκαιο και τίμιο. Οποιος θέλει να γίνει δωρητής οργάνων μετά θάνατον ή και ζωντανός, να το δηλώνει σε μια αρμόδια αρχή. Καθαρά. Η σιωπή δε σημαίνει με κανέναν τρόπο κατάφαση. Σημαίνει, το πιο πιθανό, άγνοια. Και η άγνοια είναι πάντοτε σύμμαχος του σκοταδισμού. Αλλά το σκοταδισμό τον ορίζουν οι κοινωνίες από τη βάση τους και όχι οι προωθημένες πρωτοπορίες. Πρώτη φορά δηλώνω πως είμαι έτοιμος να λάβω μέρος σε οποιαδήποτε σοβαρή πανελλήνια πρωτοβουλία έχει στόχο να ενημερώσει τους κατοίκους της χώρας ότι αν σωπάσουν ημιθανείς, θα βρεθούν να είναι δωρητές χωρίς καθόλου να το ξέρουν.

Χρόνια το ακούω και μάλιστα ότι ισχύει ήδη σε μερικές χώρες. Και η παιδεραστία συγχωρείται σε άλλες, για να ξεχαρμανιάζουν τα πειραγμένα στο μυαλό ντουνέκια. Ηδη γνωρίζουμε ότι υπάρχει μια ιδιόρρυθμη μορφή ζωής, ο λεγόμενος κλινικός θάνατος, όπου μερικά όργανα λειτουργούν χωρίς εγκεφαλική συμβολή. Μην το παρακάνετε, οι φιλόμουσοι της ανθρώπινης μοίρας. Δεν ξέρετε τι αισθάνεται ο απλός άνθρωπος που φέρνουν το νεκρό του σε κλειστό φέρετρο ή με τα σημεία μιας νεκροψίας. Δεν ξέρετε και δε σας νοιάζει. Αν έχετε πίστη στις μεταμοσχεύσεις, κάντε ενημερωτικές εκστρατείες, φιλοτιμήστε τους ζωντανούς και μην κλέβετε από τα πτώματα. Αλλιώς, δεν καταλαβαίνετε πως δημιουργείτε ένα καθεστώς στηριγμένο στη συγγνωστή άγνοια. Τι σας εμποδίζει να θεσπίσετε πως είναι δικαιολογημένο να βαράτε άγρια τη γυναίκα σας, επειδή ουδέποτε βρήκε το θάρρος να το καταγγείλει; Μήπως να θεσπίσετε πως οι άνθρωποι που δολοφονούνται, εφόσον δεν έχουν δηλώσει αντίθετοι με την έννοια της δολοφονίας, καλώς δολοφονούνται; Η κοινωνία μας, χτισμένη στα μεσόγεια και στα υπερύψηλα ενός σκληρού μεσογειακού τοπίου, μπορεί να είναι προετοιμασμένη για τσουνάμι, αλλά δεν αντέχει το ξαφνικό σπάσιμο ενός αγωγού του Μόρνου. Η κοινωνία μας δεν είναι όσο φιλήσυχη δείχνει. Και εσείς μπορεί να υποψιάζεστε Παπαφλέσσες που πάνε να σας χαλάσουνε την κρέμα, αλλά εντέλει θα τη βρείτε από τους Παπουλάκους. Πάντα η μαύρη αντίδραση είναι πιο αποτελεσματική σε αυτήν τη χώρα. Ξεχάστε το νόμο αυτόν. Κάντε τον πιο ευρύχωρο, με περισσότερα στοιχεία ενεργητικής συμμετοχής. Θα έχουμε ντράβαλα. Πολλά και χωρίς λόγο. Οπως τότε με τις ταυτότητες. Μη προς κέντρα λακτίζειν. Δηλαδή «μην κλοτσάτε τα αγκάθια». Οταν θέλεις να γευτείς φραγκόσυκο, μαθαίνεις να το κόβεις. Μπάστα.

@

Η Απάντησή του Συλλόγου Νεφροπαθών

Με λύπη μας διαβάσαμε στον Αγγελιοφόρο της Κυριακής 3ης Μαρτίου άρθρο του συνεργάτη σας κ. Πάνου Θεοδωρίδη με το οποίο καταφέρεται λυσσαλέα εναντίον του προσχεδίου νόμου για τις μεταμοσχεύσεις και τη δωρεά οργάνων που ετοιμάζει το Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Ο καθ’ όλα αξιότιμος κ. Θεοδωρίδης έχει φυσικά κάθε δικαίωμα να εκφράζει ανοιχτά την άποψή του για το εν λόγω νομοσχέδιο συμβάλλοντας στον ευρύτερο κοινωνικό διάλογο με τις θέσεις του, τους προβληματισμούς του και τις επιφυλάξεις του. Το άρθρο του ωστόσο ξεπερνά κατά πολύ τα εσκαμμένα όταν με περίτεχνα ρητορικά σχήματα συσχετίζει την έννοια της εικαζόμενης συναίνεσης με εγκλήματα όπως την παιδεραστία, τη βία κατά των γυναικών ή ακόμα-ακόμα και τη δολοφονία. Πραγματικά, δεν είμαστε σε θέση να εντρυφήσουμε στα άδυτα της διανοούμενης ψυχής του για να ανακαλύψουμε τους λόγους που τον οδήγησαν να εκφράζεται με τέτοιο μένος και εμπάθεια εναντίον του παραπάνω προσχεδίου. Η αισθητική μας ωστόσο, θίγεται περισσότερο από τη θέα ενός νεαρού παιδιού υπό μηχανική υποστήριξη που πασχίζει να κρατηθεί στη ζωή, παρά από τη θέα του νεκρού ανθρώπου μας σε κλειστό φέρετρο ή με τα σημάδια κάποιας νεκροψίας κι ας μας συγχωρέσει που είμαστε απλοί άνθρωποι και εμείς. Αν διαβάσει κανείς το άρθρο του συνεργάτη σας θα νομίσει πως ο κόσμος μας χωρίζεται σε δυο μεγάλες ομάδες. Αυτούς που σαν βρικόλακες καραδοκούν να μας αρπάξουν τα όργανα και να συλήσουν τους νεκρούς μας και όλους τους υπόλοιπους που έχουν επιφορτιστεί με το ιερό καθήκον να υπερασπιστούν την αρτιμέλειά μας, έστω και μετά θάνατον. Ο άνθρωπος ωστόσο που έχει ανάγκη από κάποιο όργανο για να παραμείνει ζωντανός μπορεί να είναι ο γείτονάς μας, ο πατέρας μας ή ο γιός μας. Λήπτες και δότες είμαστε όλοι πρόσωπα της ίδιας κοινωνίας.

  Σε ένα πράγμα θα συμφωνήσουμε με τον κ. Θεοδωρίδη. Η άγνοια είναι πάντοτε σύμμαχος του σκοταδισμού. Γιατί σε τι άλλο πέρα από άγνοια θα μπορούσαμε να αποδώσουμε τη σύγχυση του συγγραφέα ανάμεσα στις έννοιες της εικαζόμενης συναίνεσης και της καταναγκαστικής φιλαλληλίας (sic). Πως όμως είναι αναγκαστικό κάτι το οποίο ο καθένας από εμάς, με μια απλή δήλωση μπορεί να το αρνηθεί; Τι είναι αυτό που εμποδίζει τον οποιονδήποτε δεν τρέφει αισθήματα φιλαλληλίας να αρνηθεί τη δωρεά των οργάνων του μετά θάνατον, πέρα από τη συνείδησή του; Αν κάποιος έχει σημαντικούς λόγους να αποφύγει τη μετά θάνατον δωρεά, λέτε να βαρεθεί να ασχοληθεί με αυτήν ή να ξεχάσει να δηλώσει την αντίρρηση του; Αν η σιωπή δε σημαίνει κατάφαση τότε γιατί θα πρέπει ντε και καλά να σημαίνει άρνηση; Γιατί είναι ποιο έντιμο να ζητούμε από έναν συγγενή που βρίσκεται έξω από την εντατική σε άθλια κατάσταση, να εικάσει περί των πεποιθήσεων του νεκρού ανθρώπου του; Γιατί ο συγγραφέας πιστεύει πως είναι πιο δίκαιο και τίμιο να εικάσουμε πως ζούμε σε μια κοινωνία φοβισμένων μικρόψυχων, που τρέμουν στην ιδέα να θαφτούν χωρίς τα όργανά τους και όχι σε μια κοινωνία γενναιόδωρων αλτρουιστών που νοιάζονται για το συνάνθρωπό τους; Με την ίδια λογική θα μπορούσαμε να εικάσουμε πως όσοι δεν άφησαν διαθήκη θα επιθυμούσαν να θαφτούν μαζί με τα υπάρχοντά τους. Ας αναλογιστεί για λίγο ο κ. Θεοδωρίδης το τεράστιο υπαρξιακό άχθος με το οποίο έρχεται αντιμέτωπος όποιος αποφασίζει να συντάξει τη διαθήκη του, πόσο μάλλον κάποιος που αποφασίζει να γίνει δωρητής σώματος. Γιατί να μην ελαφρύνουμε τους ώμους των αλτρουιστών; Γιατί να μην ανταλλάξουμε τον υπαρξιακό φόβο με την έλλογη συνείδηση;

Αλλά η άγνοια δε σταματά εδώ. Επιτέλους, ας εξηγήσει ένας γιατρός στον κ. Θεοδωρίδη τη διαφορά μεταξύ του κλινικά νεκρού και του εγκεφαλικά νεκρού. Ο εγκεφαλικά νεκρός δεν είναι ημιθανής (sic) αλλά νεκρός. Ο εγκεφαλικά νεκρός δεν βρίσκεται σε κώμα αλλά σε μια μη αναστρέψιμη κατάσταση κατά την οποία ο εγκέφαλος δεν είναι σε θέση να υποστηρίξει ούτε τις απλούστερες ζωτικές λειτουργίες του σώματος. Ο συνεργάτης σας χαρακτηρίζει τον κλινικό θάνατο «ιδιόρρυθμη μορφή ζωής», αγνοώντας προφανώς τον ορθό όρο. Όμως η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει. Θα κοκκινίσει άραγε κάποιος από εσάς, όταν συνειδητοποιήσει ότι τα διανοητικά παιχνίδια του συγγραφέα κοστίζουν σε ανθρώπινες ζωές και σωρεύουν ακόμη περισσότερο πόνο στις πλάτες της δοκιμαζόμενης κοινωνίας μας; Κι ας μου εξηγήσει κάποιος γιατί είναι προτιμότερο για μια καρδιά να σαπίζει στο χώμα, από το να χτυπά στο στήθος ενός συνανθρώπου μας. Υπάρχει κάτι σημαντικότερο από το χαμόγελο ενός παιδιού που ελπίζει ξανά;
  

Δευτέρα 4 Απριλίου 2011

Δωρεά Οργάνων - Μεταμοσχεύσεις


Η καλύτερη απάντηση σε όσους έχουν αντίθετη άποψη περί μεταμοσχευσεων είναι το βιντεάκι του ΕΟΜ(Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχέυσεων) που παραθέτουμε για τη Δωρεά Οργάνων.

.