Απάντηση στον Γιώργο Δελαστίκ

Γιώργος Δελαστίκ
(«Το έθνος» 4-3-2011)

Όλοι δωρητές οργάνων με το… ζόρι

Χωρίς... μάτια, καρδιά, νεφρά, συκώτι ή οποιοδήποτε άλλο όργανο θα παραλαμβάνουν εμβρόντητοι τη σορό αποθανόντος σε κρατικό ή ιδιωτικό νοσοκομείο στο άμεσο μέλλον οι εμβρόντητοι συγγενείς του, αν γίνει νόμος το νομοσχέδιο που πέρασε από το υπουργικό συμβούλιο και το οποίο η κυβέρνηση προωθεί προς ψήφιση. Εν πλήρει αγνοία τους, χωρίς να τους ρωτήσει κανείς για να πάρει την άδειά τους, οι γιατροί θα έχουν προχωρήσει κατά την αυθαίρετη κρίση τους σε... μεταμόσχευση όσων οργάνων του εκλιπόντος ασθενούς επιθυμούν! Θα τεμαχίζουν δηλαδή το πτώμα κατά τις ορέξεις και τις ανάγκες που υφίστανται κατά την άποψή τους, θα αφαιρούν τα χρήσιμα όργανα και ό,τι περισσεύει θα το παραδίδουν στους συγγενείς προς ταφή!

Αυτή η συμπεριφορά και δράση ανατριχιαστικής ιατρικής αυθαιρεσίας θα είναι απολύτως νομότυπη βάσει του νομοσχεδίου που προωθεί η κυβέρνηση Παπανδρέου.

Με ένα απαράδεκτο νομικό τέχνασμα, το εφεύρημα της «εικαζόμενης συναίνεσης» των πεθαμένων (!), η κυβέρνηση αποφάσισε να νομοθετήσει ότι όλοι οι Ελληνες κατατάσσονται αυτομάτως και αυθαιρέτως στην κατηγορία των... «δωρητών σώματος» - και τα έντεκα εκατομμύρια!

Η κυβέρνηση ορίζει δηλαδή ότι όλοι οι πολίτες αυτής της χώρας, από τη στιγμή της ενηλικίωσής τους, είναι δωρητές ανθρωπίνων οργάνων και μάλιστα χωρίς καθόλου να τους ρωτήσει!

Μόλις κάποιος πεθάνει δηλαδή το σώμα του ανήκει στο... κράτος, το οποίο διαχειρίζεται (και δυνάμει εμπορεύεται, προσθέτουμε εμείς) τα όργανά του κατά την απόλυτη βούλησή του! Δωρητές οργάνων με το ζόρι σε ένα κράτος που κανένας πολίτης δεν το εμπιστεύεται, βαθύτατα διεφθαρμένο και μισητό από τον κόσμο...

Μόνο όποιος υποβάλει δήλωση στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων, αφού προηγουμένως πάει και σε... συμβολαιογράφο (!) ή αστυνομική αρχή για να βεβαιώσει το γνήσιο της υπογραφής του, μπορεί να γλιτώσει μετά θάνατον αυτή τη μεταχείριση.

Πόσοι θα το κάνουν; Ουσιαστικά κανένας, το πολύ μερικές χιλιάδες, άντε δεκάδες χιλιάδες άτομα. Ούτε καν θα το μάθουν οι Ελληνες ότι θα υπάρχει τέτοιος νόμος, μέχρι να είναι πλέον πολύ αργά. Να υποστούν δηλαδή τις συνέπειές του στο περιβάλλον τους.

Είναι εξοργιστική η εξαπάτηση του πληθυσμού σε ένα τέτοιο θέμα. Πόσω μάλλον που ένας νόμος που βασίζεται στην «εικαζόμενη συναίνεση» των πεθαμένων, θα έχει τερατώδεις παρενέργειες στην εφαρμογή του στην πράξη. Η μετατροπή κάθε νεκρού Ελληνα σε πηγή οργάνων προς μεταμόσχευση θα δώσει αντικειμενικά ώθηση στα κυκλώματα εμπορίας ανθρωπίνων οργάνων.

Εξαγοράζοντας υπαλλήλους της υπηρεσίας διαχείρισης των τεράστιων πλέον ποσοτήτων ανθρωπίνων οργάνων προς μεταμόσχευση, τα κυκλώματα αυτά θα κατευθύνουν τα μοσχεύματα προς πελάτες τους που θα έχουν χρυσοπληρώσει και μάλιστα όχι μόνο στην Ελλάδα - θα κάνουν και... εξαγωγές σε πλούσιες χώρες του εξωτερικού, όπου φυσικά δεν ισχύουν τέτοιοι νόμοι!

Υπάρχουν ακόμη πιο φρικιαστικές δυνατότητες παρεκτροπών. Τα κυκλώματα αυτά να εξαγοράζουν κάποιους επίορκους γιατρούς, οι οποίοι να μην καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια διάσωσης π.χ. βαριά τραυματισμένων νέων σε τροχαία δυστυχήματα, να επέρχεται έτσι ο εγκεφαλικός θάνατος και το κύκλωμα να κατευθύνει τα όργανα του νεκρού προς πελάτες που τα έχουν ανάγκη και έχουν πληρώσει γι' αυτό.

Μέχρι στιγμής τέτοιοι κίνδυνοι δεν υπάρχουν, καθώς οι συγγενείς που θα δώσουν τη συγκατάθεσή τους για τη μεταμόσχευση θα έχουν και άμεση γνώση σε ποιον θα μεταμοσχευθούν τα όργανα του ανθρώπου που έχασαν. Αυτό περιορίζει δραστικά τις δυνατότητες δράσης των κυκλωμάτων εμπορίας ανθρωπίνων οργάνων.

Οσο για το γεγονός ότι ελάχιστο τμήμα του πληθυσμού (λιγότερο από το 1%) έχει δηλώσει αυτή τη στιγμή την επιθυμία του να είναι δωρητής οργάνων, αυτό αποτυπώνει τη βαθιά δυσπιστία των Ελλήνων προς τους κρατικούς και ιατρικούς θεσμούς που διαχειρίζονται τις μεταμοσχεύσεις.

ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ
Αλλο η πειθώ, άλλο η αρπαγή

Υπέροχη πράξη είναι η δωρεά οργάνων. Συγκλονιστική πράξη ανθρώπινου ψυχικού μεγαλείου συνιστά η μεταμόσχευση οργάνων από κάποιον που πέθανε σε άλλον που με τα όργανα αυτά θα ζήσει ή θα αλλάξει εκ βάθρων η ζωή του. Η ανείπωτη ευτυχία του ανθρώπου που με λαχτάρα περιμένει ένα μόσχευμα και το βρίσκει, ανυψώνει πραγματικά τους ανθρώπους. Αλλο πράγμα όμως είναι μια επίμονη, επίπονη, μακροχρόνια εκστρατεία διαφώτισης και πειθούς του κόσμου ώστε ει δυνατόν όλοι σχεδόν οι Ελληνες να γίνουν οικειοθελώς δωρητές οργάνων συναισθανόμενοι το μεγαλείο της πράξης τους και εντελώς άλλο πράγμα η βίαιη αρπαγή των οργάνων που προωθεί η κυβέρνηση.

@

Η Απάντησή μας

Αγαπητέ κ. Δελαστίκ,

ανήσυχοι διαβάσαμε στο Έθνος της 4ης Απριλίου το σχετικό με τη δωρεά οργάνων άρθρο σας με το οποίο καταφέρεστε σφόδρα εναντίον του προσχεδίου νόμου για τις μεταμοσχεύσεις και τη δωρεά οργάνων που ετοιμάζει το Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Αναγνωρίζοντας το σημαντικό δημοσιογραφικό σας έργο θα θέλαμε κατ’ αρχάς να σας ευχαριστήσουμε για τη συμμετοχή σας στον κοινωνικό διάλογο για το νέο νομοσχέδιο που μόλις ξεκίνησε. Κι εμείς άλλωστε μοιραζόμαστε πολλές από τις επιφυλάξεις σας σχετικά με την εικαζόμενη συναίνεση. Φοβόμαστε ωστόσο πως οι ιδιαίτερα υψηλοί τόνοι εναντίον της και τα εν πολλοίς αυθαίρετα συμπεράσματα για το που τελικά αυτή θα οδηγήσει την κοινωνία μας, ζημιώνουν σημαντικά τον ευαίσθητο χώρο των μεταμοσχεύσεων στη χώρα μας.

Νομίζουμε πως οι απόψεις σας για γιατρούς που τεμαχίζουν πτώματα κατά τις ορέξεις τους είναι άδικες για ανθρώπους που, πολλές φορές κάτω από αντίξοες συνθήκες ασχολήθηκαν με τον ευαίσθητο χώρο των μεταμοσχεύσεων, θυσιάζοντας την προσωπική τους ζωή και όχι μόνον. Μιλάτε για ανατριχιαστική ιατρική αυθαιρεσία όταν στο προσχέδιο η αφαίρεση οργάνων από θανόντα δότη γίνεται υπό την προϋπόθεση του σεβασμού στο σώμα του νεκρού, ενώ λαμβάνεται ειδική μέριμνα και για την αποκατάσταση της εικόνας του.

Στο άρθρο σας αναφέρεστε στην εικαζόμενη συναίνεση ως εφεύρημα και απαράδεκτο νομικό τέχνασμα. Αν όμως η σιωπή μας δεν ερμηνεύεται ως συναίνεση, τότε γιατί θα πρέπει να εικάσουμε ότι σημαίνει την άρνησή μας να προσφέρουμε τα όργανά μας μετά θάνατον; Μήπως η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση; Μιλάτε για «δωρητές οργάνων με το ζόρι», όταν ο καθένας μας, ανά πάσα στιγμή, με μια απλή δήλωση που αποστέλλει στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων μπορεί να άρει τη συναίνεσή του στη μετά θάνατον δωρεά. Τι είναι αυτό που εμποδίζει τον οποιονδήποτε δεν τρέφει αισθήματα φιλαλληλίας να αρνηθεί τη δωρεά των οργάνων του μετά θάνατον, πέρα από τη συνείδησή του; Αν κάποιος έχει σημαντικούς λόγους να αποφύγει τη μετά θάνατον δωρεά, λέτε να βαρεθεί να ασχοληθεί με αυτήν ή να ξεχάσει να δηλώσει την αντίρρηση του; Αν η σιωπή δε σημαίνει κατάφαση τότε γιατί θα πρέπει ντε και καλά να σημαίνει άρνηση; Γιατί είναι ποιο έντιμο να ζητούμε από έναν συγγενή που βρίσκεται έξω από την εντατική σε άθλια κατάσταση, να εικάσει περί των πεποιθήσεων του νεκρού ανθρώπου του;

Θα συμφωνήσουμε μαζί σας πως το σημερινό ελληνικό κράτος δεν εμπνέει αισθήματα εμπιστοσύνης και θεωρείται διεφθαρμένο από τον κόσμο. Ας μη σπεύσουμε όμως να βγάλουμε βιαστικά συμπεράσματα για επίορκους γιατρούς, εξαγορασμένους υπαλλήλους και κυκλώματα εμπορίας ανθρωπίνων οργάνων. Κάτι τέτοιο πιστεύουμε πως θα αδικούσε τους γιατρούς του χώρου που μέχρι σήμερα λειτουργούν υποδειγματικά. Ας μην πληρώσουν οι πάσχοντες με τη ζωή τους την αναξιοπιστία του ελληνικού κράτους. Μπορεί η Ελλάδα να μην είναι Σουηδία, αλλά υπόκειται στους ίδιους ευρωπαϊκούς θεσμούς με αυτήν και δεν είναι ούτε Φιλιππίνες, ούτε Πακιστάν. Αντίθετα μάλιστα με ότι νομίζετε, τυχόν αύξηση του αριθμού των μοσχευμάτων στη χώρα μας θα αποτελούσε σοβαρό πλήγμα για τα παράνομα κυκλώματα εμπορίας οργάνων που δραστηριοποιούνται σε χώρες του τρίτου κόσμου. Να επισημάνουμε επίσης πως οι συγγενείς που αποφασίζουν να δώσουν τη συγκατάθεσή τους για μεταμόσχευση των οργάνων του ανθρώπου που έχασαν δε γνωρίζουν κατά κανόνα την ταυτότητα του λήπτη, όπως κακώς νομίζετε. Επομένως, το επιχείρημα σας πως η συγκατάθεσή των συγγενών θα μπορούσε να περιορίσει τις δυνατότητες δράσης τυχόν κυκλωμάτων εμπορίας ανθρωπίνων οργάνων, καθίσταται έωλο.  

Συμφωνούμε απόλυτα μαζί σας πως υπάρχει τεράστια ανάγκη ενημέρωσης του κοινού σχετικά με τις μεταμοσχεύσεις και την έννοια της εικαζόμενης συναίνεσης και σας καλούμε να συμβάλλετε σε αυτό. Ας κρατήσουμε όμως τη ψυχραιμία μας και ας τοποθετηθούμε υπεύθυνα στο θέμα. Επιθυμία μας είναι η δημοσίευση του προσχεδίου νόμου να αποτελέσει ευκαιρία ενημέρωσης και προβληματισμού γύρω από τις μεταμοσχεύσεις, ώστε η κοινωνία να αντιληφθεί τη μεγάλη σημασία τους για ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού που υποφέρει και καθημερινά αναμετριέται με τον θάνατο. Δε νομίζουμε ότι υπάρχει από κανένα μας διάθεση για εξαπάτηση του κόσμου. Άλλωστε είμαστε όλοι μέλη της ίδιας κοινωνίας κι αυτός που θα έχει αύριο ανάγκη από ένα όργανο μπορεί να είναι ο γείτονάς μας, ο πατέρας μας ή ο γιός μας. Γι’ αυτό πιστεύουμε πως η εικαζόμενη συναίνεση δεν θα πρέπει να τεθεί εκ των άνω, αλλά να αποτελέσει ώριμη κατάκτηση της κοινωνίας που θα προκύψει από συμμετοχικές διαδικασίες, μετά από εξαντλητικό διάλογο και σε βάθος ενημέρωση όλων των συνιστωσών.

Ας δούμε λοιπόν το νέο προσχέδιο νόμου ως μια ευκαιρία να αποδείξουμε πως δε ζούμε σε μια κοινωνία φοβισμένων μικρόψυχων που τρέμουν στην ιδέα να θαφτούν χωρίς τα όργανά τους, αλλά σε μια κοινωνία γενναιόδωρων αλτρουιστών που νοιάζονται για το συνάνθρωπό τους που πάσχει. Ας αναλογιστούμε για λίγο το τεράστιο υπαρξιακό άχθος με το οποίο έρχεται αντιμέτωπος όποιος σκέφτεται να δωρίσει τα όργανά του μετά θάνατον κι ας προσπαθήσουμε να ελαφρύνουμε τους ώμους του. Ας αναρωτηθούμε μήπως τελικά δεν είναι και τόσο κακή ιδέα το να ανταλλάξουμε τον υπαρξιακό φόβο με την έλλογη συνείδηση κι ας συμμετάσχουμε όλοι ενεργά στο διάλογο που μόλις ξεκίνησε.

Αναρτήθηκε από That's Enough στις 1:43 μ.μ.