Σύλλογος Νεφροπαθών Θεσσαλονίκης: Η απάντηση του Συλλόγου Νεφροπαθων στο άρθρο του κύριου Θεοδωρίδη

Αγγελιοφόρος της Κυριακής - Περί Δωρεάς

Του Πάνου Θεοδωρίδη

(Αγγελιοφόρος 3-3-2011)

Ο νόμος που ετοιμάζουν προβλέπει, λέει, αν δε δηλώσεις διαφορετικά, να θεωρείται πως επιθυμείς να χαρίσεις τα όργανά σου. Επειδή υπάρχουν πολλοί λήπτες, λίγοι δότες οργάνων. Καταλαβαίνω το νόημα αυτής της καταναγκαστικής φιλαλληλίας, αλλά ο σεβασμός στους νεκρούς σημαίνει πολλά περισσότερα για το δικό μου το μυαλό. Πρέπει να ισχύει το αντίθετο, που είναι δίκαιο και τίμιο. Οποιος θέλει να γίνει δωρητής οργάνων μετά θάνατον ή και ζωντανός, να το δηλώνει σε μια αρμόδια αρχή. Καθαρά. Η σιωπή δε σημαίνει με κανέναν τρόπο κατάφαση. Σημαίνει, το πιο πιθανό, άγνοια. Και η άγνοια είναι πάντοτε σύμμαχος του σκοταδισμού. Αλλά το σκοταδισμό τον ορίζουν οι κοινωνίες από τη βάση τους και όχι οι προωθημένες πρωτοπορίες. Πρώτη φορά δηλώνω πως είμαι έτοιμος να λάβω μέρος σε οποιαδήποτε σοβαρή πανελλήνια πρωτοβουλία έχει στόχο να ενημερώσει τους κατοίκους της χώρας ότι αν σωπάσουν ημιθανείς, θα βρεθούν να είναι δωρητές χωρίς καθόλου να το ξέρουν.

Χρόνια το ακούω και μάλιστα ότι ισχύει ήδη σε μερικές χώρες. Και η παιδεραστία συγχωρείται σε άλλες, για να ξεχαρμανιάζουν τα πειραγμένα στο μυαλό ντουνέκια. Ηδη γνωρίζουμε ότι υπάρχει μια ιδιόρρυθμη μορφή ζωής, ο λεγόμενος κλινικός θάνατος, όπου μερικά όργανα λειτουργούν χωρίς εγκεφαλική συμβολή. Μην το παρακάνετε, οι φιλόμουσοι της ανθρώπινης μοίρας. Δεν ξέρετε τι αισθάνεται ο απλός άνθρωπος που φέρνουν το νεκρό του σε κλειστό φέρετρο ή με τα σημεία μιας νεκροψίας. Δεν ξέρετε και δε σας νοιάζει. Αν έχετε πίστη στις μεταμοσχεύσεις, κάντε ενημερωτικές εκστρατείες, φιλοτιμήστε τους ζωντανούς και μην κλέβετε από τα πτώματα. Αλλιώς, δεν καταλαβαίνετε πως δημιουργείτε ένα καθεστώς στηριγμένο στη συγγνωστή άγνοια. Τι σας εμποδίζει να θεσπίσετε πως είναι δικαιολογημένο να βαράτε άγρια τη γυναίκα σας, επειδή ουδέποτε βρήκε το θάρρος να το καταγγείλει; Μήπως να θεσπίσετε πως οι άνθρωποι που δολοφονούνται, εφόσον δεν έχουν δηλώσει αντίθετοι με την έννοια της δολοφονίας, καλώς δολοφονούνται; Η κοινωνία μας, χτισμένη στα μεσόγεια και στα υπερύψηλα ενός σκληρού μεσογειακού τοπίου, μπορεί να είναι προετοιμασμένη για τσουνάμι, αλλά δεν αντέχει το ξαφνικό σπάσιμο ενός αγωγού του Μόρνου. Η κοινωνία μας δεν είναι όσο φιλήσυχη δείχνει. Και εσείς μπορεί να υποψιάζεστε Παπαφλέσσες που πάνε να σας χαλάσουνε την κρέμα, αλλά εντέλει θα τη βρείτε από τους Παπουλάκους. Πάντα η μαύρη αντίδραση είναι πιο αποτελεσματική σε αυτήν τη χώρα. Ξεχάστε το νόμο αυτόν. Κάντε τον πιο ευρύχωρο, με περισσότερα στοιχεία ενεργητικής συμμετοχής. Θα έχουμε ντράβαλα. Πολλά και χωρίς λόγο. Οπως τότε με τις ταυτότητες. Μη προς κέντρα λακτίζειν. Δηλαδή «μην κλοτσάτε τα αγκάθια». Οταν θέλεις να γευτείς φραγκόσυκο, μαθαίνεις να το κόβεις. Μπάστα.

Η Απάντησή του Συλλόγου Νεφροπαθών

Με λύπη μας διαβάσαμε στον Αγγελιοφόρο της Κυριακής 3ης Μαρτίου άρθρο του συνεργάτη σας κ. Πάνου Θεοδωρίδη με το οποίο καταφέρεται λυσσαλέα εναντίον του προσχεδίου νόμου για τις μεταμοσχεύσεις και τη δωρεά οργάνων που ετοιμάζει το Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Ο καθ’ όλα αξιότιμος κ. Θεοδωρίδης έχει φυσικά κάθε δικαίωμα να εκφράζει ανοιχτά την άποψή του για το εν λόγω νομοσχέδιο συμβάλλοντας στον ευρύτερο κοινωνικό διάλογο με τις θέσεις του, τους προβληματισμούς του και τις επιφυλάξεις του. Το άρθρο του ωστόσο ξεπερνά κατά πολύ τα εσκαμμένα όταν με περίτεχνα ρητορικά σχήματα συσχετίζει την έννοια της εικαζόμενης συναίνεσης με εγκλήματα όπως την παιδεραστία, τη βία κατά των γυναικών ή ακόμα-ακόμα και τη δολοφονία. Πραγματικά, δεν είμαστε σε θέση να εντρυφήσουμε στα άδυτα της διανοούμενης ψυχής του για να ανακαλύψουμε τους λόγους που τον οδήγησαν να εκφράζεται με τέτοιο μένος και εμπάθεια εναντίον του παραπάνω προσχεδίου. Η αισθητική μας ωστόσο, θίγεται περισσότερο από τη θέα ενός νεαρού παιδιού υπό μηχανική υποστήριξη που πασχίζει να κρατηθεί στη ζωή, παρά από τη θέα του νεκρού ανθρώπου μας σε κλειστό φέρετρο ή με τα σημάδια κάποιας νεκροψίας κι ας μας συγχωρέσει που είμαστε απλοί άνθρωποι και εμείς. Αν διαβάσει κανείς το άρθρο του συνεργάτη σας θα νομίσει πως ο κόσμος μας χωρίζεται σε δυο μεγάλες ομάδες. Αυτούς που σαν βρικόλακες καραδοκούν να μας αρπάξουν τα όργανα και να συλήσουν τους νεκρούς μας και όλους τους υπόλοιπους που έχουν επιφορτιστεί με το ιερό καθήκον να υπερασπιστούν την αρτιμέλειά μας, έστω και μετά θάνατον. Ο άνθρωπος ωστόσο που έχει ανάγκη από κάποιο όργανο για να παραμείνει ζωντανός μπορεί να είναι ο γείτονάς μας, ο πατέρας μας ή ο γιός μας. Λήπτες και δότες είμαστε όλοι πρόσωπα της ίδιας κοινωνίας.

Σε ένα πράγμα θα συμφωνήσουμε με τον κ. Θεοδωρίδη. Η άγνοια είναι πάντοτε σύμμαχος του σκοταδισμού. Γιατί σε τι άλλο πέρα από άγνοια θα μπορούσαμε να αποδώσουμε τη σύγχυση του συγγραφέα ανάμεσα στις έννοιες της εικαζόμενης συναίνεσης και της καταναγκαστικής φιλαλληλίας (sic). Πως όμως είναι αναγκαστικό κάτι το οποίο ο καθένας από εμάς, με μια απλή δήλωση μπορεί να το αρνηθεί; Τι είναι αυτό που εμποδίζει τον οποιονδήποτε δεν τρέφει αισθήματα φιλαλληλίας να αρνηθεί τη δωρεά των οργάνων του μετά θάνατον, πέρα από τη συνείδησή του; Αν κάποιος έχει σημαντικούς λόγους να αποφύγει τη μετά θάνατον δωρεά, λέτε να βαρεθεί να ασχοληθεί με αυτήν ή να ξεχάσει να δηλώσει την αντίρρηση του; Αν η σιωπή δε σημαίνει κατάφαση τότε γιατί θα πρέπει ντε και καλά να σημαίνει άρνηση; Γιατί είναι ποιο έντιμο να ζητούμε από έναν συγγενή που βρίσκεται έξω από την εντατική σε άθλια κατάσταση, να εικάσει περί των πεποιθήσεων του νεκρού ανθρώπου του; Γιατί ο συγγραφέας πιστεύει πως είναι πιο δίκαιο και τίμιο να εικάσουμε πως ζούμε σε μια κοινωνία φοβισμένων μικρόψυχων, που τρέμουν στην ιδέα να θαφτούν χωρίς τα όργανά τους και όχι σε μια κοινωνία γενναιόδωρων αλτρουιστών που νοιάζονται για το συνάνθρωπό τους; Με την ίδια λογική θα μπορούσαμε να εικάσουμε πως όσοι δεν άφησαν διαθήκη θα επιθυμούσαν να θαφτούν μαζί με τα υπάρχοντά τους. Ας αναλογιστεί για λίγο ο κ. Θεοδωρίδης το τεράστιο υπαρξιακό άχθος με το οποίο έρχεται αντιμέτωπος όποιος αποφασίζει να συντάξει τη διαθήκη του, πόσο μάλλον κάποιος που αποφασίζει να γίνει δωρητής σώματος. Γιατί να μην ελαφρύνουμε τους ώμους των αλτρουιστών; Γιατί να μην ανταλλάξουμε τον υπαρξιακό φόβο με την έλλογη συνείδηση;

Αλλά η άγνοια δε σταματά εδώ. Επιτέλους, ας εξηγήσει ένας γιατρός στον κ. Θεοδωρίδη τη διαφορά μεταξύ του κλινικά νεκρού και του εγκεφαλικά νεκρού. Ο εγκεφαλικά νεκρός δεν είναι ημιθανής (sic) αλλά νεκρός. Ο εγκεφαλικά νεκρός δεν βρίσκεται σε κώμα αλλά σε μια μη αναστρέψιμη κατάσταση κατά την οποία ο εγκέφαλος δεν είναι σε θέση να υποστηρίξει ούτε τις απλούστερες ζωτικές λειτουργίες του σώματος. Ο συνεργάτης σας χαρακτηρίζει τον κλινικό θάνατο «ιδιόρρυθμη μορφή ζωής», αγνοώντας προφανώς τον ορθό όρο. Όμως η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει. Θα κοκκινίσει άραγε κάποιος από εσάς, όταν συνειδητοποιήσει ότι τα διανοητικά παιχνίδια του συγγραφέα κοστίζουν σε ανθρώπινες ζωές και σωρεύουν ακόμη περισσότερο πόνο στις πλάτες της δοκιμαζόμενης κοινωνίας μας; Κι ας μου εξηγήσει κάποιος γιατί είναι προτιμότερο για μια καρδιά να σαπίζει στο χώμα, από το να χτυπά στο στήθος ενός συνανθρώπου μας. Υπάρχει κάτι σημαντικότερο από το χαμόγελο ενός παιδιού που ελπίζει ξανά;